Αυτό είναι λοιπόν το σπαθί katana, με κόψη στη μία του πλευρά και το οποίο ελάχιστα άλλα σπαθιά μπόρεσαν να το ανταγωνισθούν στα χρονικά του πολέμου, είτε στην Ανατολή είτε στη Δύση.
Οι Σαμουράι ήταν η ελίτ του ιαπωνικού στρατού και εφάρμοζαν στη ζωή τους τον κώδικα δεοντολογίας του Bushido που σημαίνει "ο τρόπος του πολεμιστή" και ο οποίος έδινε έμφαση στις μεγαλύτερες ανθρώπινες αξίες όπως το θάρρος, η ακεραιότητα, η πίστη, η συμπόνια και ο σεβασμός, υπογράμμιζε την αξία της ζωής και του θανάτου για την τιμή και τους καθοδηγούσε σε όλη τους τη ζωή.
Κάθε Ιάπωνας Σαμουράι είχε στην κατοχή του ένα ζευγάρι από σπαθιά (το σέτ αυτό ονομαζόταν Daisho), το οποίο αποτελείτο από ένα katana (μακρύ σπαθί) και ένα wakizashi (κοντό σπαθί). Τα συγκεκριμένα σπαθιά φυλάγονταν και χρησιμοποιούνταν με μεγάλη ευλάβεια.
Το katana, ήταν το σπαθί που χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια της μάχης, με το μεγάλο μήκος του να μπορεί να φτάνει ευκολότερα τον αντίπαλο, ενώ το wakizashi, ήταν σπαθί για κοντινή μάχη ή για να πάρει το κεφάλι ενός τιμημένου αντιπάλου αφού τον δολοφόνησε και οι Σαμουράι το έφεραν πάντοτε μαζί τους.
Ενώ ο κανονισμός τους απαιτούσε να αφήνουν όλα του τα όπλα έξω από το σπίτι, επέτρεπε να φέρουν το wakizashi τους μέσα στο σπίτι ή να το κρύβουν κάτω από το μαξιλάρι τους, με σκοπό τη χρήση του σε έκτακτα περιστατικά ή ακόμη και για τελετουργική αυτοκτονία (seppuku ή hara-kiri).
Το katana, εθεωρείτο απο τους Σαμουράι, τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, ώστε όταν ένας νέος Σαμουράι επρόκειτο να γεννηθεί, τοποθετούσαν ένα Katana στο βρεφικό υπνοδωμάτιο και όταν έφτανε η στιγμή του θανάτου ενός Σαμουράι, τοποθετούσαν το τιμημένο του σπαθί δίπλα του, επειδή πίστευαν ότι θα μπορούσε στη μεταθανάτεια ζωή να προστατεύει από τους δαίμονες τον ευγενή ή τον αυτοκράτορα που προστάτευε στη ζωή, όταν θα πέθαινε και αυτός και θα συγκέντρωνε πάλι τους Σαμουράι του στον άλλο κόσμο.
Σε μια οικογένεια Σαμουράι τα σπαθιά ήταν τόσο σεβαστά που παραδίδονταν από από πατέρα σε γυιό και από γενιά σε γενιά. Αν η λαβή ή ο χειροφυλακτήρας έσπαζε, αντικαθιστώνταν ώστε να διατηρηθεί η πολύ σημαντική γι’ αυτούς λεπίδα.
Η λαβή και ο χειροφυλακτήρας, ήταν συχνά μεγάλα αντικείμενα τέχνης, μερικές φορές διακοσμημένα με εξαρτήματα από χρυσό, ασήμι ή σκαλισμένα από ελεφαντόδοντο, όπως τα ιαπωνικά αγάλματα και συνήθως απεικόνιζαν μια ιστορία από τους ιαπωνικούς μύθους.
Τόσο ζωτικής σημασίας για το πνεύμα των Σαμουράι ήταν η γένεση ενός τέτοιου μεγαλοπρεπούς όπλου που ζητούσαν απο τους ιερείς του Shinto να ευλογήσουν την αρχή της διαδικασίας κατασκευής του και ο κατασκευαστής του υποβαλόταν σε πνευματικό καθαρισμό πριν ξεκινήσει το έργο του, επειδή δεν θεωρείτο απλώς τεχνίτης, αλλά ένας εμπνευσμένος καλλιτέχνης και το εργαστήρι του ιερό.
Καθημερινά, άρχιζε την τέχνη του με προσευχή και πνευματικό καθαρισμό, ώστε να είναι σε θέση να δώσει την ψυχή και το πνεύμα του στη σφυρηλάτηση και τη σκλήρυνση του χάλυβα. Οσο δούλευε το όπλο απείχε από ζωικές τροφές, σεξουαλική επαφή και οινοπνευματώδη ποτά. Κατόπιν φορούσε τελετουργική ενδυμασία για την τελική επεξεργασία και τη δημιουργία της κοφτερής σαν ξυράφι λεπίδας του katana, η οποία ήταν ένα έργο τέχνης, αφού περιλάμβανε αρκετά στρώματα και τύπους χάλυβα και όσο πιο πολλά και λεπτότερα στρώματα χάλυβα διέθετε τόσο πιο ισχυρή γινόταν.
Όπως με τα φύλλα χαρτιού. Τι συμβαίνει όταν ενωθούν πολλά μαζί; Δίνουν ένα συμπαγές αποτέλεσμα το οποίο γίνεται όλο και πιο ισχυρό με κάθε παραπάνω στρώση φύλλου.
Ο συνηθισμένος τρόπος κατασκευής κατάνα ήταν να φτιάχνουν μία ράβδο από χάλυβα με υψηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα (Μαρτενσίτη). Στη συνέχεια την σφυρηλατούσαν ώστε να πλατύνει και τη δίπλωναν κατά μήκος σε σχήμα U.
Έπειτα τοποθετούσαν στο εσωτερικό της διπλωμένης ράβδου μία άλλη (πυρήνας) από χάλυβα με χαμηλή περιεκτικότητα άνθρακα.
Το χαλύβδινο κομμάτι σχήματος U, ενώ ήταν εύθραυστο, ταυτόχρονα ήταν πολύ σκληρό και ανθεκτικό στο χρόνο και μετά από λείανση αποκτούσε εξεραιτική ικανότητα κοπής.
Η ράβδος του πυρήνα ήταν συνήθως κατασκευασμένη από πολλαπλά στρώματα χάλυβα με χαμηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα (tamahagane), που ενώ δεν ήταν σκληρή, ήταν πολύ εύπλαστη και με εξαιρετική συμπεριφορά στην απόσβεση των χτυπημάτων.
Ο χάλυβας του πυρήνα, είχε τέλεια κρυσταλλική δομή (0% φώσφορος και 0% θείο, υλικά που δημιουργούν ρωγμές στο υλικό και το καθιστούν πολύ λιγότερο ισχυρό από ότι μπορεί να είναι), κάτι που είναι αξιοπερίεργο αφού είναι δύσκολο να επιτευχθεί στις μέρες μας ακόμη και με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα.
Αποτέλεσμα ήταν, ο συγκεκριμένος χάλυβας να έχει 10 φορές ισχυρότερη δομή από τον καλύτερο χάλυβα που μπορούμε να παράγουμε στις μέρες μας.
Στη συνέχεια, θέρμαιναν και σφυρηλατούσαν την ενιαία χαλύβδινη ράβδο που σχηματιζόταν, ως ένα σώμα για αρκετές ημέρες.
Στα πρώτα αυτά στάδια επεξεργασίας, η λεπίδα ήταν ελάχιστα καμπυλωτή ή και καθόλου. Το χαρακτηριστικό αυτό σχήμα επιτυγχανόταν στο τελευταίο στάδιο σφυρηλάτισης και αφού η λεπίδα είχε επικαλυφθεί με αρκετά στρώματα ενός υγρού μείγματος διαφορετικού για κάθε κατασκευαστή, κυρίως από νερό, πηλό, τριμμένη πέτρα και σκουριά.
Η άκρη της λεπίδας επιστρωνόταν λιγότερο απ' ό,τι το υπόλοιπο σώμα της και μετά θερμαινόταν σε θερμοκρασία άνω των 800 βαθμών Κελσίου (οπότε και αποκτούσε ένα λαμπερό κόκκινο χρώμα) και κατόπιν την τοποθετούσαν σε νερό ή λάδι, για να ψυχθεί.
Αυτή όμως η διαδικασία, έπρεπε να γίνει γρήγορα, αλλιώς η λεπίδα θα έσπαγε.
Μετά τη σφυρηλάτηση της λεπίδας, ακολουθούσε το βερνίκωμα της, το οποίο διαρκούσε μία με δύο βδομάδες, ώσπου η λεπίδα να γίνει λαμπερή σαν καθρέπτης.
Η δοκιμή της αιχμηρότητας του κατάνα, ήταν μία φρικτή διαδικασία κατά την οποία η αποτελεσματικότητα της λεπίδας του, δοκιμαζόταν κυρίως σε ζωντανούς αιχμαλώτους πολέμου.
Επειδή σε περίπτωση κακής αποθήκευσης ή συντήρησης, το katana μπορούσε να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη, έπρεπε πάντοτε να φυλάγεται στη θήκη του, σε οριζόντια θέση και με το καμπύλο μέρος προς τα κάτω.
Ήταν εξαιρετικά σημαντικό η λεπίδα να παραμένει γυαλισμένη και καλά λιπασμένη, με ειδικό λάδι χωρίς άλατα, καθώς το φυσικό υπόλειμμα υγρασίας από τα χέρια του χρήστη θα μπορούσε να προκαλέσει γρήγορα σκουριά.
Ομοίως, όταν το katana αποθηκευόταν για μεγάλες χρονικές περιόδους, ήταν σημαντικό να ελέγχεται συχνά και να εξαερίζεται εκτός θήκης, ώστε να αποφευχθεί τυχόν σκουριά.
Οι Σαμουράι εκπαιδεύονταν απο νεαρή ακόμη ηλικία στην τέχνη της μάχης με σπαθί (kenjutsu) από έναν δάσκαλο ή έναν έμπειρο και η εκπαίδευση τους, είχε τόσο σωματική όσο και πνευματική διάσταση.
Όπως έγραψε ο Miyamoto Musashi: Αν γνωρίζουμε καλά το μονοπάτι του ξίφους, μπορούμε να το χειριστούμε εύκολα.
Η εκπαίδευση ενός σαμουράι ήταν βαθιά χρωματισμένη από τη φιλοσοφία του Ζεν, η οποία όπως και ένα μεγάλο μέρος του ιαπωνικού πολιτισμού, προήλθε από τη γειτονική Κίνα. Ο στόχος του Ζεν, που εφαρμόστηκε στην κυριαρχία του σπαθιού, ήταν να κάνει τη σκέψη και τη δράση του σαμουράι στιγμιαία ταυτόχρονες.
Στο βιβλίο The Zen Way to The Martial Arts, ο δάσκαλος Zen Taisen Deshimaru, διηγείται την ιστορία ενός Σαμουράι που μόλις έκανε προσκύνημα τα μεσάνυχτα, στο ιερό του Ιάκωμαν, τον Ιαπωνικό θεό του πολέμου, στην πόλη Καμακούρα.
Αφήνοντας το ιερό περιβόλι, ένιωσε ένα τέρας να κρύβεται πίσω από ένα δέντρο, περιμένοντας να του επιτεθεί. Στιγμιαία έχει τραβήξει το Katana του σκοτώνοντας το και το αίμα του χύθηκε και έτρεξε κατά μήκος του εδάφους. Το είχε σκοτώσει ασυνείδητα καθώς η σκέψη του και η δράση εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα.
Όταν δύο Σαμουράι αντιμετώπιζαν σε μονομαχία ο ένας τον άλλον, συχνά η κορύφωση ήταν απότομη και δραματική και συχνά το τέλος ήταν καταστροφικό όταν και οι δύο χτυπούσαν με τα katana τους ταυτόχρονα και έπεφταν νεκροί την ίδια στιγμή.
Η ιστορία του katana, χρονολογείται πρίν από περίπου 1300 χρόνια. Ωστόσο, οι σημαντικότερες ιστορικές περίοδοι του ξίφους των Σαμουράι είναι οι εξής: Kamakura (1185 έως 1336), Muromachi (1337 έως 1573), Koto (1574 έως 1596), Shinto (1597 έως 1876), Gendai (1877 έως το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου) και η σύγχρονη εποχή γνωστή ως Shinsaku.
Το πρώτο σπαθί katana, δεν έμοιαζε με τα μεταγενέστερα αφού διέθετε ευθεία λεπίδα, ακονισμένη και στις δύο πλευρές της και το οποίο αρχικά χρησιμοποιήθηκε από τους Κινέζους.
Ωστόσο, στα τέλη του 10ου αιώνα, όταν οι Ιάπωνες μείωσαν τους πολιτιστικούς δεσμούς με τους Κινέζους και σχημάτισαν τις δικές τους κοινωνικές τάξεις, οι πολεμιστές που είχαν στην ευθύνη τους τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και των πολιτών, χρησιμοποίησαν τα σπαθιά Katana και έγιναν οι πρώτοι Σαμουράι.
Παρόλο που υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για την εξέλιξη του katana, οι ιαπωνικοί μύθοι θεωρούν ως πατέρα του σπαθιού των Σαμουράι τον Amakuni, έναν κατασκευαστή σπαθιών ο οποίος βελτίωσε σημαντικά το σχέδιο του katana.
Στην εποχή του Amakuni, υπήρχε τεράστια ζήτηση για όπλα και πανοπλίες από τοπικούς και εθνικούς ηγέτες της Ιαπωνίας, με σκοπό τη χρήση τους σε εισβολές που σχεδίαζαν κατά της Κίνας και της Κορέας, αλλά και για να υπερασπιστούν την Ιαπωνία από πιθανή κινεζική ή κορεατική εισβολή.
Οι ηγέτες με τον μεγαλύτερο εξοπλισμό όπλων θεωρούνταν ανώτεροι των υπολοίπων και κατά συνέπεια, υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός κατασκευαστών όπλων που εργάζονταν αδιάκοπα για να καλύψουν τη ζήτηση.
Ο Ιάπωνας αυτοκράτορας εκείνης της εποχής ανέθεσε στην Amakuni Yasutsuna και στον γυιό του Amakura την κατασκευή σπαθιών για το στρατό του.
Σύμφωνα με τον θρύλο του Amakuni, ο αυτοκράτορας ήταν δυσαρεστημένος με τους πολεμιστές του που επέστρεφαν από τον πόλεμο με κατεστραμμένα ή σπασμένα σπαθιά. Αυτό υποχρέωσε τον Amakuni να κάνει ένα τέλειο σπαθί που θα κέρδιζε την καρδιά του Αυτοκράτορα και θα εξασφάλιζε ότι οι πολεμιστές του θα κέρδιζαν τις μάχες.
Ο Amakuni και ο γιος του προσευχήθηκαν στους θεούς του Shinto και ζήτησαν την βοήθεια τους στο δύσκολο έργο που τους ανατέθηκε.
Έτσι, μπόρεσαν να σφυρηλατίσουν και να δημιουργήσουν ένα ελαφρώς καμπυλωτό σπαθί του οποίου η λεπίδα είχε κόψη μόνο στην μία πλευρά της.
Όταν οι πολεμιστές πήγαν στην επόμενη μάχη τους με αυτές τις νέες και πρωτοποριακές λεπίδες, κέρδισαν χωρίς να υποστεί ζημιά ούτε ένα ξίφος τους.
Ως αποτέλεσμα, ο Amakuni κέρδισε την εύνοια του αυτοκράτορα και έγινε γνωστός ως ο πατέρας του σπαθιού των Σαμουράι.
Από το 1185 έως το 1573, χρονολογούνται οι δύο περίοδοι της ιστορίας των σπαθιών των Σαμουράι οι οποίες θεωρούνται ως οι σημαντικότερες απ’ όλες.
Η περίοδος από το 1185 έως το 1336 ήταν γνωστή ως Kamakura, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν οι εισβολές των Μογγόλων στην Ιαπωνία.
Η περίοδος από το 1337 έως το 1573 αναφέρεται ως περίοδος Muromachi, ενώ τα ακριβή χρονικά όρια και των δύο περιόδων ακόμη αναζητούνται.
Σε αυτές τις περιόδους, σημειώθηκαν πολλές εισβολές στην Ιαπωνία, κάτι που επέβαλε την ανάγκη για ένα αποτελεσματικό σπαθί για την επιτυχή αποτροπή των εισβολέων.
Κατά τη διάρκεια των μαχών, οι Ιάπωνες πολεμιστές διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να τραβήξουμε ένα ευθύ και μακρύ σπαθί από τη θήκη του ενώ μάχονταν έφιπποι και έτσι κατά τη διάρκεια της περιόδου Muromachi, οι οπλουργοί ανέπτυξαν το καμπύλο σπαθί katana το οποίο ήταν πιο λειτουργικό κατά τη διάρκεια των έφιππων μαχών.
Λόγω του σχεδιασμού του και των αποτελεσματικών γωνιών κοπής, οι Σαμουράι μπορούσαν πλέον εύκολα να τραβήξουν το σπαθί τους από τη θήκη του και να επιφέρουν ένα αποτελεσματικό κόψιμο στον αντίπαλο με μία μόνο κίνηση παρά το ότι μερικά από τα σπαθιά ήταν μακρύτερα από 90 εκατοστά.
Συνήθως, το μήκος της λεπίδας ενός Katana έφτανε τα 73 εκατοστά και το βάρος του τα 1,30 κιλά.
Η λαβή ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε ο χειριστής τou, να το χρησιμοποιεί και με τα δυο του χέρια.
Χαρακτηριστικό, επίσης, γνώρισμα ήταν ο μικρής διαμέτρου κυκλικός ή τετραγωνισμένος χειροφυλακτήρας του.
Ο όρος μεϊτού, αναφέρεται σε σπάνια σπαθιά Katana και σημαίνει "Περίφημο Σπαθί" ή "Ονομαστό Σπαθί". Είναι πολύτιμα και περνάνε από γενιά σε γενιά. Κατά κύριο λόγο, αποτελούν λάφυρα από μάχη ή δώρα σεβασμού.
Τα μεϊτού, είναι καλύτερα από τα συνηθισμένa Katana εξαιτίας της αιχμηρότητας και της αντοχής τους στους κραδασμούς όταν συγκρούονται με άλλα σπαθιά.
Γι' αυτό και πωλούνταν κατά πολύ ακριβότερα από τους αναγνωρισμένους κατασκευαστές Katana.
Ο Masumane και ο Muramasa, οι μεγαλύτεροι και θρυλικότεροι κατασκευαστές σπαθιών Katana, στη χρυσή εποχή των Σαμουράι, από τον 13ο έως τον 17ο αιώνα, θεωρήθηκαν εξίσου σημαντικοί με τους ευρωπαίους καλλιτέχνες όπως ο Raphael, ο Michelangelo και ο Leonardo da Vinci.
Ο Muramasa, ήταν ένας κατασκευαστής σπαθιών, του οποίου το όνομα, συναγωνιζόταν σε λαμπρότητα αυτού του μεγάλου τεχνίτη σπαθιών Masumane.
Σε έναν ιαπωνικό μύθο, αναφέρεται ότι μια λεπίδα σφυρηλατημένη από τον Muramasa κρατήθηκε όρθια, κόντρα σε ένα ρεύμα νερού που έρρεε γρήγορα και η κόψη της το χώριζε στα δύο αβίαστα.
Ωστόσο, ένας άλλος μύθος, αναφέρει ότι μία λεπίδα που δημιούργησε ο Masumane είχε τόσο τέλεια κόψη, ώστε απέφευγε στην κυριολεξία το υδάτινο ρεύμα.
Μετά την περίοδο Muromachi, υπήρξαν λιγότεροι πόλεμοι και εισβολές στην Ιαπωνία και αυτό μείωσε τη ζήτηση για σπαθιά katana.
Επίσης, έκαναν την εμφάνιση τους πιο εξελιγμένα όπλα όπως το πυροβόλο όπλο, αναγκάζοντας τους κατασκευαστές σπαθιών να εγκαταλείψουν την τέχνη τους. Αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο στη χειροτεχνία του σπαθιού, επειδή οι δεξιότητες των προηγούμενων τεχνιτών δεν μεταβιβάστηκαν στις νέες γενιές.
Ωστόσο, το katana κέρδισε πάλι τη δημοτικότητα του όταν ο μεγάλος αυτοκράτορας Shogun Hideyoshi επέτρεψε στην προνομιούχα τάξη των Σαμουράι να φέρει το συγκεκριμένο σπαθί. Αργότερα και για 400 χρόνια, υπήρξε μία περίοδος ειρήνης και το σπαθί katana μετατράπηκε σε ένα ωραίο έργο τέχνης που αντιπροσωπεύει μια μακρά και πλούσια ιστορία, ενώ τα σπαθιά katana που κατασκευάστηκαν εκείνη την εποχή, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για διακοσμητικούς σκοπούς.
Το Katana, εξακολουθεί να έχει μια ισχυρή ιστορική και τελετουργική σημασία στην Ιαπωνία, καθώς θεωρείται το πιο θανατηφόρο όπλο στην ιστορία και τον πολιτισμό της Ιαπωνίας και κανένα άλλο σπαθί δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει σε ταχύτητα και ικανότητα κοπής.
Ενώ η ισχύς, η ταχύτητα χρήσης (λόγω της καμπυλότητας του), η αποτελεσματικότητα και η ανθεκτικότητα του Katana ήταν ασύγκριτες, η ικανότητα προστασίας των χεριών του Σαμουράι που το χρησιμοποιούσε ήταν μέτρια λόγω του μικρού χειροφυλακτήρα και έπρεπε να φορά ειδικά γάντια που συμπλήρωναν την πανοπλία του (η πανοπλία του Σαμουράι είχε το ίδιο βάρος, αν δεν ήταν βαρύτερη, με την πανοπλία ενός μεσαιωνικού ιππότη).
Μετά το τέλος της εποχής των Σαμουράι το 1868, ακολούθησε η περίοδος Meiji (1868-1912), όπου οι πανοπλίες, τα όπλα και τα ιδανικά αντικαταστάθηκαν με στολές, όπλα και τακτικές, όμοια με αυτά των στρατών της Δύσης.
Το 1868, έκανε την εμφάνιση του ένα νέο σπαθί το Gunto ή Kyū Guntō (旧 軍刀 ή Shin Guntō (新軍刀, νέο στρατιωτικό σπαθί) , με εμφανείς επιρροές απο το katana, για χρήση από τον ιαπωνικό στρατό και το ναυτικό, του οποίου εμπνευστής ήταν ο Murata Tsuneyoshi (1838-1921), ένας Ιάπωνας στρατηγός που προηγουμένως κατασκεύαζε όπλα. Με εντολή του, άρχισε να κατασκευάζεται το πρώτο σπαθί μαζικής παραγωγής και αντικαταστάτης του παραδοσιακού katana.
Αυτά τα ξίφη αναφέρονται ως Murata-tō και χρησιμοποιήθηκαν τόσο στον Σινο-ιαπωνικό πόλεμο (1894-1895) όσο και στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο (1904-1905).
Το kyū guntō χρησιμοποιήθηκε από το 1875 μέχρι το 1934 και μερικές εκδόσεις του έμοιαζαν πολύ με τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά σπαθιά της εποχής.
Αρχικά στην παραγωγή των σπαθιών Guntō, συμμετείχαν και οι παραδοσιακοί χειροτέχνες ξιφουργοί, οι οποίοι άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται απο τη ραγδαία βιομηχανοποίηση της παραγωγής σπαθιών σε ολόκληρη την Ιαπωνία.
Το 1872, η Ιαπωνία ανέπτυξε τακτικό στρατό και οι Σαμουράι έχασαν το καθεστώς που είχαν κρατήσει για εκατοντάδες χρόνια ως προστάτες της Ιαπωνίας.
Έτσι, το Guntō έγινε το πρότυπο στο νέο στρατό, μεταφέροντας την παράδοση των katana που φορούσε η τάξη των Σαμουράι, στο σύγχρονο πεδίο μάχης.
Το 1876, σηματοδότησε την έναρξη του σύγχρονου πολιτισμού στη χώρα και οι Ιάπωνες πολεμιστές και οι πολίτες διατάχθηκαν να μη φέρουν πλέον σπαθιά.
Αυτή η σκοτεινή περίοδος, ανάγκασε τους λίγους εναπομείναντες κατασκευαστές Katana να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους.
Επίσης και ο ιαπωνικός στρατός, εγκατέλειψε τη χρήση του σπαθιού των Σαμουράι και προσαρμόσθηκε στα σύγχρονα όπλα της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων των σπαθιών ιππικού δυτικού τύπου.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι κατώτεροι και ανώτεροι αξιωματικοί του ιαπωνικού στρατού και ναυτικού, έφεραν στον εξοπλισμό τους το σπαθί Guntō.
Οι κατώτεροι αξιωματικοί το προμηθεύονταν δωρεάν, ενώ οι ανώτεροι τους υποχρεώνονταν να το αγοράσουν.
Αρκετοί όμως, έφεραν katana το οποίο ήταν οικογενειακό τους κειμήλιο και συνήθως ξεχώριζε από το περίτεχνο σκάλισμα του και την θήκη του.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έως σήμερα υπάρχουν λίγοι μόνο κατασκευαστές Katana, τόσο στην Ιαπωνία όσο και στο εξωτερικό που συνέχισαν να φτιάχνουν τα σπαθιά των Σαμουράι, με τις παραδοσιακές μεθόδους και τεχνικές και αυτά είναι συχνά πανάκριβα, αλλά περιζήτητα από τους σοβαρούς συλλέκτες.
Ένα απο τα ακριβότερα katana στον κόσμο, το οποίο πωλήθηκε σε δημοπρασία, ήταν ένα σπαθί του 13ου αιώνα, με λεπίδα Kamakura, που έφθασε την τιμή των 418.000 $ και αγοράσθηκε από έναν ανώνυμο ευρωπαίο συλλέκτη.
Υπέροχα και ανεκτίμητα δείγματα ιαπωνικών σπαθιών Katana, μπορούμε να θαυμάσουμε σήμερα στη συλλογή του μουσείου Tokugawa Art Museum στην πόλη Ναγκόγια της Ιαπωνίας.
Σήμερα, τα σπαθιά Katana χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση σε πολεμικές τέχνες όπως το Kenjutsu, το Iaido και άλλες και κυρίως για την εξισορρόπηση της άοπλης φύσης αυτών των πολεμικών τεχνών.
Στις μέρες μας, ένα σπαθί katana εξακολουθεί να είναι αξιοσέβαστο, παρόλο που είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί κατασκευαστής που η τέχνη του να μπορεί να δημιουργήσει ένα σπαθί του είδους του με το πάθος, την έννοια και το πνεύμα των Σαμουράι, όπως αυτά που σφυρηλατούσαν οι παλαιότεροι.